De Olympische beweging verbetert voortdurend, maar helaas zijn er, naast de positieve, negatieve trends in haar ontwikkeling. Het IOC besteedt echter veel aandacht aan de problemen van de Spelen en probeert ze, voor zover mogelijk, op te lossen.
Onder de belangrijkste trends van de moderne Olympische beweging zijn er veel positieve. Dit heeft met name betrekking op de organisatie van de Olympische Jeugdspelen. De eerste zomerspelen werden pas in 2010 gehouden, en de winterspelen - vanaf 2012. De voorgangers van de Olympische Jeugdspelen waren wereldcompetities waaraan junioratleten deelnamen, waarvan de leeftijd varieerde van 14 tot 18 jaar. Het doel van het organiseren van dergelijke evenementen was de wens om jongeren te betrekken bij de officiële Olympische beweging, om junioren te helpen hun talenten te realiseren, en ook om sterke atleten te vinden die het waard zijn om hun land te vertegenwoordigen tijdens de volgende Spelen.
Een andere positieve trend was de geleidelijke betrokkenheid van vrouwen bij de Olympische beweging en de correctie van genderasymmetrie. Tot 1981 was geen enkele vrouw lid van het IOC, aangezien het besluit over de samenstelling van de commissie werd genomen door de deelnemers, d.w.z. mannen. Zelfs in 1999 waren er van de 113 mensen in het IOC slechts 13 vrouwen en begonnen vrouwen na 2000 de vrouwensport te erkennen in de Olympische Spelen, toen atleten op de Olympische Spelen van Sydney probeerden te bewijzen dat ze waardig konden concurreren. De houding ten opzichte van de vrouwensport blijft dubbelzinnig, maar er zijn echter positieve trends in deze kwestie geschetst.
Helaas is er een zekere mate van negativiteit. Ondanks het feit dat volgens verklaringen van IOC-leden het belangrijkste doel van de moderne Olympische beweging is om het wederzijds begrip tussen burgers van verschillende landen te verbeteren, wordt de tegenovergestelde trend waargenomen. In 1964, tijdens een voetbalwedstrijd als onderdeel van de Olympische Spelen, begonnen fans die niet tevreden waren met de acties van de scheidsrechters een gevecht waarbij meer dan 300 mensen stierven en meer dan 600 ernstig gewond raakten. De Olympische ideologie, waarvan de basis liefde, wederzijds begrip en rechtvaardigheid is, werkt niet altijd en helaas worden de resultaten van de Spelen vaak een aanleiding voor ernstige schandalen. Een voorbeeld is de Olympische Spelen in Salt Lake City.
En tot slot was een andere onaangename neiging de buitensporige politisering van de beweging. Individuele atleten of zelfs hele landen organiseren boycots of, erger nog, tonen volledig respectloosheid en demonstreren daarmee demonstratief de regels van het evenement. Zelfs de Olympische Spelen van 2014 in Sochi veroorzaken veel controverse en Amerikaanse congresleden bieden zelfs een gezamenlijke Amerikaans-Europese boycot aan. Helaas begrijpen slechts enkele politici hoe destructief dergelijke acties zijn voor de Olympische beweging als geheel.
